Επίσκεψη στις Ροβιές ακολουθώντας το Μονοπάτι της Ιστορίας των Ροβιών, με επίσκεψη και στον περίφημο Πύργο των Ροβιών.

ΠΥΡΓΟΣ ΡΟΒΙΩΝ  

Μετά την τέταρτη σταυροφορία και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Εύβοια, όπως και άλλες ελληνικές περιοχές, μοιράστηκε στους νικητές σταυροφόρους. Παραχωρήθηκε σε τρεις ισχυρούς ευγενείς από την Βερόνα. (εκτός από τους Ωραιούς και την Κάρυστο, που ήταν Βενετικές κατακτήσεις) 

Σιγά- σιγά το νησί περιήλθε ολόκληρο στην κυριαρχία της Βενετίας.  Ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος, οι Έλληνες τον αποκαλούσαν Γύλαμο, κύριος της περιοχής, το 1256 περίπου έχτισε στις Ροβιές τον πύργο –για κατοικία και προστασία του- πάνω σε αρχαιότερα χαλάσματα, που είναι τώρα εντοιχισμένα.  

Σε συνδυασμό με άλλον πύργο βορειότερα και ένα ακόμα υπάρχοντα πύργο, αποτελούσε την μέθοδο επικοινωνίας του βόρειου τμήματος του νησιού με την Χαλκίδα σε περίπτωση ανάγκης. Το μεσαιωνικό αυτό σύστημα ονομαζόταν «φρυκτωρίες».  

Όταν το 1470 ο Μωάμεθ Β’ κατάφερε να καταλάβει τη Χαλκίδα και όλη την Εύβοια, κατέστρεψε όλους σχεδόν τους πύργους. Στις Ροβιές ο πύργος διασώθηκε, γιατί εν τω μεταξύ έγινε κατοικία του Τούρκου Αγά,  ο οποίος το χρησιμοποιούσε για το χαρέμι του.  Αρχιτεκτονικά συγγενεύει με τους πύργους που συναντάμε στην κεντρική και δυτική Ευρώπη. Τετράγωνοι, λίθινοι όγκοι με ελάχιστα, μικρά ανοίγματα και επάλξεις.  

Επίσκεψη στον Ελαιώνα Ροβιών

ΕΛΑΙΩΝΑΣ ΡΟΒΙΩΝ

Μια πρότυπη και πρωτότυπη µορφή καλλιέργειας και ανάπτυξης της ελιάς αποτελεί ο ελαιώνας των Ροβιών. 

Η ιδέα της δημιουργίας του ανήκει σ’ ένα φωτισμένο άνθρωπο τον Αντώνη Παπαδόπουλο, που το 1913 έθεσε τα θεμέλια της αναδιαμόρφωσης της περιοχής των Ροβιών. 

Εκχέρσωσε δηλαδή το δάσος που κατελάμβανε τότε ολόκληρο σχεδόν τον κάµπο των Ροβιών και δηµιούργησε τον ποτιστικό ελαιώνα των περίπου 2.500 στρεµµάτων, που υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Βάση εκκίνησης του, αποτέλεσε ο ελαιώνας µε τα αιωνόβια δέντρα, τον οποίο επεξέτεινε, εμπλούτισε και εξέλιξε ώστε ν’ αποτελεί στις μέρες μας μία πρότυπη και σημαντικότατη για την περιοχή, μονάδα ελαιοπαραγωγής.

Από το 1923 έως και το 1963 μερίμνησε επίσης και για την ανάδειξη του τοπικού αµπελώνα στις Ροβιές. 

Στη δεκαετία του ’70 η σύζυγος του Αντώνη Παπαδόπουλου Αλεξάνδρα (κόρη της Πην. Δέλτα) και η κόρη του Άννα, δώρισαν το μεγαλύτερο μέρος του ελαιώνα στους εργαζόµενους τους, κατανέµοντας τον σε µικρότερα τεµάχια.

Ακολούθως, το 1978 δηµιουργήθηκε ο Αγροτικός Συνεταιρισµός των Ροβιών, ο οποίος έλαβε και το δικαίωµα χρήσης των εγκαταστάσεων επεξεργασίας και τυποποίησης της επιτραπέζιας ελιάς. Η σοδειά που συλλέγεται σχεδόν στο σύνολό της βιολογική, κατανέµεται σε βρώσιµες ποικιλίες, µε προεξάρχουσα την ΠΟΠ Κονσερβολιά Αµφίσσης, η οποία αποτελεί και το µεγαλύτερο µέρος της παραγωγής, αλλά την λαδολιά, καθώς και την ελιά Καλαµών. 

Ταυτόχρονα γίνεται και έκθλιψη µικρών ποσοτήτων κορωνέικης για την παραγωγή βιολογικού έξτρα παρθένου ελαιολάδου.

Επίσκεψη 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ 

Θαυματουργή, με τη φήμη της να ξεπερνά τα όρια της Βόρειας Εύβοιας, η Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, βρίσκεται στην καρδιά μιας ορεινής έκτασης, αντίκρυ στο χωριουδάκι Δρυμώνας και είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.

Ο κτήτορας της Μονής Όσιος Δαυίδ ο εν Ευβοία, διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας (1520-1532). Εικάζεται, ότι μετέβη στη Βόρεια Εύβοια περί το 1540 και έχτισε τη μονή πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού, τον οποίο είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470. Τα λείψανα του Οσίου, καθώς και το θυμιατό και το πετραχήλι του φυλάσσονται στο Καθολικό της Μονής.

Τέλος, σε απόσταση ενός χλμ βορείως της μονής βρίσκεται το «αγιονέρι». Κατά την παράδοση, στο σημείο αυτό ο Όσιος Δαυίδ, χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλυσε άφθονο και ιαματικό νερό.

Επίσκεψη

ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΔΡΥΜΩΝΑ

Ανεξάντλητη η Βόρεια Εύβοια σε φυσικές ομορφιές, κάποιες από τις οποίες ακόμα και οι φωτιές -σ’ ένα βαθμό- σεβάστηκαν, μας περιμένουν σε πολλά σημεία της διαδρομής μας!

Πάνω από τις Ροβιές, ανάμεσα στα χωριά Δρυμώνας και Κερασιά, συναντούμε μια τοποθεσία ιδιαίτερου κάλλους με τρεχούμενα νερά, πλατάνια και ειδυλλιακές λιμνούλες που δημιουργούνται στο διάβα του ποταμού Σηπιά. Πρόκειται για τους καταρράκτες του Δρυμώνα. 

Κατά μία εκδοχή τ΄ όνομα τους το οφείλουν στις δρυς (βελανιδιές) που αφθονούν στην περιοχή, ενώ κατά μίαν άλλη, στο δριμύ ψύχος που επικρατεί εκεί το χειμώνα. 

Με ιδιαίτερη φροντίδα το τοπικό Δασαρχείο έχει δημιουργήσει για τους επισκέπτες σηματοδοτημένο μονοπάτι με σχοινιά και γεφυρούλες στα δύσκολα σημεία. Μετά από μία ολιγόλεπτη κατάβαση, θα συναντήσουμε τον εντυπωσιακό καταρράκτη ύψους 15 μέτρων και την υπέροχη λιμνούλα που σχηματίζεται κάτω απ’ αυτόν.

Επίσκεψη 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ ΚΕΡΑΣΙΑΣ 

Οι γεωλογικές μεταβολές που συνέβησαν στη διάρκεια των αιώνων, επέδρασαν συχνά καταλυτικά επάνω στη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής… Δημιουργήθηκαν έτσι απολιθώματα, που συνιστούν παλαιοντολογικούς θησαυρούς τεράστιας επιστημονικής αξίας.   

Τα απολιθώματα είναι τα λείψανα ή οι μαρτυρίες των ζώων ή των φυτών, που διατηρούνται με φυσικό τρόπο, όταν λόγω χημικών μεταβολών αντικαθίσταται το οργανικό τους υλικό από ανόργανα άλατα.

Μαστόδοντα, προβοσκιδωτά, αρτιοδάκτυλα, περισσοδάκτυλα, μαχαιρόδοντες που αντιστοιχούν στις σημερινές καμηλοπαρδάλεις, βοοειδή, ρινόκεροι και ιππάρια, βρέθηκαν στο εντυπωσιακό απολιθωμένο δάσος της Κερασιάς, τα τελευταία 50 χρόνια.    

Κάποια απ’ αυτά, που μετρούν από 6.500.000 έως και 9.000.000 χρόνια, συγκεντρώθηκαν το 2006 στο Μουσείο Απολιθωμένων Θηλαστικών της γραφικής Κερασιάς, συνθέτοντας μαζί με σκελετούς, οστά και φωτογραφικό υλικό, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συλλογή. 

ΕΘΙΜΟ ΠΙΠΕΡΙΑΣ

«Μάη μου καλέ μου μήνα νάσουν δυο φορές το χρόνο», έλεγε η παλιά λαϊκή παροιμία, εκφράζοντας την ευχή και την ελπίδα των ανθρώπων που δούλευαν τη γη για καλή σοδειά και γονιμότητα…

Την προσμονή τους αυτή οι κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας «γιόρταζαν» με το έθιμο της Πιπεριάς.

Την Πρωτομαγιά, λοιπόν, πρωί-πρωί, ένα τσούρμο παιδιά αρχίζουν στολίζουν την «Πιπεριά»: «ντύνουν» δηλαδή ένα αγόρι με κλαδιά και φτέρες από τα κοντινά δάση, καθώς και με τριαντάφυλλα, πασχαλιές και κρίνους από τις αυλές των σπιτιών.

Ξοπίσω τους τρέχει ένας άλλος συγχωριανός, που βαστάει ένα τσαπί, ο «γεωργός», ενώ μαζί τους μια ολόκληρη ομάδα από κοριτσόπουλα με ολάνθιστα κεφάλια και χαμόγελα. αρχίζουν το σεργιάνι στο χωριό τραγουδώντας :

«Πιπεριά, πιπεριά, πιπεριά γλυκιά ροδιά, γρήγορα στον Αη Λια, κι ο Αη Λιας στον ουρανό, για να ρίξη ο Θιός νερό, για τα στάρια για κθάρια, για τ’ φτωχού τα παρασπόρια. Κάθε στάχυ και πινάκι, και χειρόβολο δεμάτι. (Α)βλάκια, ‘βλάκια το νερό, γούρνες, γούρνες το κρασί, γεωργός με το τσαπί» 

Η πομπή περνά και σταματά σε κάθε σπίτι του χωριού, λέει το τραγούδι κι ο νοικοκύρης του σπιτιού τους ραντίζει με νερό. Τότε ο «γεωργός» με το τσαπί βαράει δύο τσαπιές στο χώμα έξω από το σπίτι. Ο νοικοκύρης τους φιλεύει χρήματα, αυγά και γλυκά και το ίδιο συνεχίζεται σ’ όλα τα σπίτια. Τα χρήματα συγκεντρώνονται από τον τοπικό σύλλογο, που φροντίζει για την αναβίωση του εθίμου και τη διοργάνωση του γλεντιού στην πλατεία του χωριού. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται ότι παλιότερα τα φιλέματα ήσαν αλεύρι,αυγά και γάλα. Με τα υλικά αυτά γίνονταν μια μεγάλη πίτα, την οποία μοιράζονταν όλοι οι κάτοικοι στη γιορτή της πλατείας.

ΕΘΙΜΟ ΚΑΜΗΛΑΣ

Ένα ακόμα έθιμο της Βόρειας Εύβοιας που εικάζεται ότι είχε «γονιμοποιητική» σημασία, ήταν το έθιμο της Γκαμήλας.

Πρόκειται για ένα αγερμό (επίσκεψη σε σπίτια) την παραμονή του Αγίου Βασιλείου, κατά τον οποίο ομάδες νέων γυρνούν τα σπίτια του χωριού με τη συνοδεία μιας …Καμήλας. Tην Καμήλα ακολουθεί πάντα ο Ντιβιτζής, δηλαδή ο καμηλιέρης, οι δυο παππούκες και οι οργανοπαίχτες (με γκάιντα και νταούλι) 

Έτσι, το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, οι άντρες επισκέπτονταν τον Ντιβιτζή για να τον προσκαλέσουν στο έθιμο. Εκείνος αρχικά, προσποιούνταν πως δεν θέλει, υποχρεώνοντας τους να τον παρακαλούν, μέχρι να του υποσχεθούν κάποιο δώρο. Αφού τον έπειθαν, ξεκινούσαν όλοι μαζί για το σπίτι του παπά, το πρώτο σπίτι που έπρεπε σύμφωνα με το έθιμο, να επισκεφθούν.

Ακολουθούσε η επίσκεψη σε όλα τα σπίτια του χωριού μέχρι το πρωί. Σε κάθε σπιτικό ο Ντιβιτζής ρωτούσε το νοικοκύρη αν ήθελε να του χορέψει η Καμήλα. Αν ο τελευταίος δεχόταν, ακολουθούσαν διάφορα αστεία που ολοκληρώνονταν με το συμβολικό θάνατο και την ανάσταση της Καμήλας.

Στη διάρκεια της γύρας αυτής η ομάδα μετέφερε ευχές, για καλοχρονιά, γονιμότητα και υγεία, τραγουδώντας, χορεύοντας και κάνοντας αστεία. Οι νοικοκυραίοι τους προσέφεραν χρήματα ως ανταμοιβή. 

Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο και παρουσίαση της Αγιαννιώτικης στολής

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ 

Ένα μαγικό ταξίδι στην παράδοση από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι και σήμερα μας, επιφυλάσσει το Λαογραφικό Μουσείο Αγ. Άννας, δημιούργημα του άοκνου συλλέκτη και λαογράφου, Δημήτρη Σέττα. Υφαντά και πλεκτά, σκεύη οικιακής χρήσης και όπλα, εργαλεία αγροτών και κτηνοτρόφων επιλεγμένα με μεράκι και τοποθετημένα με προσοχή κι αγάπη σ’ ένα παλιό αρχοντικό, συγκροτούν ένα μουσείο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πραγματικά αριστουργήματα αποτελούν η παραδοσιακή ενδυμασία των κατοίκων της Αγίας Άννας και οι διάφορες φωτογραφίες που τους απεικονίζουν να τις φορούν.